ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΨΑΡΑΓΟΡΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ
Τον καιρό των μνημονίων, υπήρχε ένα νησί όπου ό, τι νταλκά κι αν τραβούσε ο καθένας έβρισκε τον τρόπο και να γλεντήσει και να χορέψει με κάθε ευκαιρία κι αφορμή. Υπήρχε και μια ψαραγορά, με δυο ταβερνάκια στο τέρμα της στοάς, του Γελαδάκη ήταν το ένα, και το Στέκι, του Βαγγέλη το άλλο. Και το Οκτώβρη του 13 ο Βαγγέλης έφερε τον πρόγονό του τον Θέμη, μαζί με το φίλο του το Νικόλα να παίζουν τις Κυριακές ρεμπέτικα έξω, στο πεζοδρόμιο, μπουζούκι και κιθάρα και φωνές δυνατές, καθαρές, ολόσωστες. Κέρασμα, ρε παιδί μου, είτε καθόσουν σε τραπέζι είτε απλά περνούσες. Οι μουσικοί ήταν νέα παιδιά, απόφοιτοι μουσικού σχολείου, κι ωστόσο έπαιζαν τα ρεμπέτικα σα να κυλούσε στις φλέβες τους μνήμη προγονική. Κι οι μερακλήδες που σηκώνονταν να φέρουν μια γυροβολιά δεν υπολείπονταν σε τίποτα από τους ατόφιους χαρακτήρες του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου. Τουρίστες, πολλοί, τα τάμπλετς και τα κινητά τελευταίας τεχνολογίας, μαζί με τις φωτογραφικές μηχανές είχαν πάρει φωτιά. Μια Δανέζα, γελαστή γυναίκα, χαρούμενη, παίρνει βίντεο το χορό του πρώτου (χρονολογικά) μερακλή της σύναξης. Κι εκείνος, τελειώνοντας τη γυροβολιά, την πλησιάζει και της λέει: «Μην το πεις της Μέρκελ.»
Γελάνε όλοι, ακόμα κι οι ξένοι, σαν να καταλάβανε τι είχε πει. Και το γλέντι συνεχίστηκε, με μια λεβεντιά, μια ευψυχία που έχουμε απόλυτη ανάγκη. Σαν ράτσα – πείτε, αν όχι στη Μέρκελ έστω στο Σαμαροστουρναρέικο και σια – δε μπορούμε όλη την ώρα μαυρίλα, θα πλαντάξουμε στο τέλος.
Βικτώρια Τράπαλη
φωτο/βίντεο: Κομνηνός Α.
Γελάνε όλοι, ακόμα κι οι ξένοι, σαν να καταλάβανε τι είχε πει. Και το γλέντι συνεχίστηκε, με μια λεβεντιά, μια ευψυχία που έχουμε απόλυτη ανάγκη. Σαν ράτσα – πείτε, αν όχι στη Μέρκελ έστω στο Σαμαροστουρναρέικο και σια – δε μπορούμε όλη την ώρα μαυρίλα, θα πλαντάξουμε στο τέλος.
Βικτώρια Τράπαλη
φωτο/βίντεο: Κομνηνός Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου