Μονεμβάσια... Το κάστρο.... με τη μεσαιωνική καστρόπορτα, και τα....Κανόνια..!!!

 Πήρα το δρόμο του Νοτιά....βγήκα σε θάλασσα Πλατιά....Ετσι το θέλει ο Τραγουδοποιός.....Έτσι το ετόλμησα και εγώ τον Αλωνάρη Μήνα...

  Ενα σακκίδιο στον όμο και μία φωτογραφική μηχανή τα εφόδια μου...

Mια πολιτεία ολόκληρη, παιδί μου... Κι απ’ έξω δεν φαίνεται τίποτα...» Ο άνεμος παίρνει μαζί του τα απλοϊκά λόγια του ηλικιωμένου επισκέπτη. Και κάπου εκεί, στο άχρονο ταξίδι τους, συναντούν μια άλλη, σπουδαία, φράση. Του ποιητή: «Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή».

Η Μονεμβασιά του Ρίτσου. Η Μονεμβασιά των Λακεδαιμονίων, των Βενετών, των Τούρκων, των Φράγκων και πάλι των Ελλήνων. Η Μονεμβασιά ως μονάκριβο και σπάνιο τέκνο του Μεσαίωνα, κληροδότημα στις επόμενες γενιές.

Το «πετρωμένο καράβι» δεν θα σαλπάρει ποτέ στις θάλασσες της καθημερινότητας. Μένει εκεί, αγέρωχη όπως πάντα, απόρθητη, απρόσιτη, γυρίζοντας την πλάτη στον υπόλοιπο κόσμο. Προστατευμένη απόλυτα με νόμους και διατάγματα.

Μένει ακίνητη, φιλάρεσκη, αφήνοντας τον χρόνο να περνά, τα βλέμματα να την χαϊδεύουν, τον άνεμο να αντιβουίζει στα θολωτά περάσματα, τα βήματα να αντηχούν στα στενοσόκακα, τον κόπο της ανάβασης να σταλάζει σε γλιστερές από τα πατήματα πέτρες. Και τα «κλικ», τα εκατομμύρια «κλικ» των φωτογραφικών μηχανών, να ηχούν σαν χειροφιλήματα στα ακροδάχτυλα μιας βασίλισσας.

Τούτο..τον Καιρό συνηθίζουν να επαναλαμβάνουν το ετήσιο ταξίδι τους  οι Απόδημοι  Έλληνες Μετανάστες  της Αμερικής , του Καναδά  ..Αυστραλίας .κ.α σημείων του Πλανήτη...στο πανέμορφο Λιμάνι της .

Τους βλέπεις να απολαμβάνουν το σούρουπο

το ουζάκι με τον κλασικό μεζέ του χταποδιού ... η της  πιατέλας με τα φρεσκοτηγανισμένα..Μπαρμπουνάκια....κι έχουν...να σου διηγηθούν...ξεδιπλώνοντας τις αναμνήσεις....



όλο και κάποιο μπαρμπουνάκι ξεδιαλεγει το...δύχτι..!!!

  Από τότε που έκαναν τα πρώτα  παιδικά βήματα..στο απόσκιο λιθόστρωτο της εκκλησιάς..του  χωριού, να πάρουν την ευχή του παπά ...μέχρι ...τον παραδοσιακό  τραχανά  που άπλωνε η ...δόλια Μάνα...στο Λιακωτό του φτωχικού  μα τόσο αξιαγάπητου...πατρικού σπιτιού...που ποτέ δεν έπαψαν να κοιτάζουν.. την παλιά φωτογραφία, και να δακρύζουν..στα δύσκολα ...μεταναστευτικά χρόνια...του Νόστου και της καθημερινής επιβίωσης.!



Σημείο συνάντησης των Ξενιτεμένων Λακώνων



 Ασπρομάλλικα γεροντάκια καλοντυμένα ..μα τόσο...καλοσυνάτα...που έχουν  να σου Πούνε.. για  κάτι που  τους έλειψε.....

 Καθισμένοι στην παραλιακή μικρή πλατεία...όπου είναι δεμένα πάρα κει τα ψαροκάικα αναπολούν.

-Εμείς στον Κάνα δα που λες Ανιψιέ....κάνουμε ετούτο ...κάνουμε εκείνο...

-Για πες μου Θείε για το χτήμα σαν ήσουν παιδί....πώς βάζατε τις "πλακοπαγίδες "να πιάσετε τσίχλες...?

Σταματούσε ...κι έψαχνε στο χρόνο...ξαφνικά το βλέμμα έμενε ακίνητο...δακρυσμένο...και το στόμα μιλούσε...ασταμάτητα...Πηγή  αναβλύζουσα με ιστορίες εικόνες και γεγονότα των καιρών κατορθώματα ..και  δράματα ανάμεσα στους παιδικούς φίλους..τους συγγενείς και γειτόνους..του στενού περιβάλλοντος....

Απ έμεινα να τους ακούω συγκινημένος με την υπόσχεση καποτε ...να τα γράψω...κάπου να υπάρχουν.!

Κάθησα  σε ένα από αυτά τα τραπέζια ,παρήγγηλα ένα φραπεδάκι ..έβγαλα το Λάπτοπ....θυμήθηκα το πρόσφατο περιστατικό ...και κάτω από την δροσιά μίας τέντας...πληκτρολογώ, και φωτογραφίζω....

 

Ψήγματα μιας μεγάλης ιστορίας Στη Μονεμβασιά η πρώτη εγκατάσταση, σύμφωνα με τις πηγές, έγινε τον 6ο αιώνα, από κατοίκους της περιοχής της Σπάρτης που βρήκαν ασφάλεια στον απόρθητο βράχο και απέκτησαν πολλά προνόμια στην εποχή του αυτοκράτορα Μαυρικίου. Η πόλη δημιουργήθηκε στην κορυφή του βράχου, στον Γουλά και αργότερα επεκτάθηκε χαμηλότερα. Η στρατηγική της θέση την έκανε σημαντικό εμπορικό κέντρο και λιμάνι, αλλά οι πειρατές ταλαιπώρησαν τους κατοίκους από τον 11ο αιώνα. Η υποταγή στους Φράγκους έγινε με τη βοήθεια της Βενετίας, μετά από τρίχρονη πολιορκία.

Τόσο ωραία και τόσο απόμακρη.
Τόσο μυστηριώδης και τόσο γνώριμη. Η Μονεμβασιά.

Ενα μήνυμα κλεισμένο στο μπουκάλι περιμένει τους επόμενους «κατακτητές» που ίσως κάποτε αποφασίσουν για χάρη της να θαλασσοδαρθούν στα νερά του Αιγαίου.

Γκρίζος βράχος σε φως πορφυρόΕισαγωγή στο θέμα: o γκρίζος βράχος. Λουσμένος στο πορφυρό πρωινό φως. Φαινομενικά ακατοίκητος. Μια στενή λωρίδα τον ενώνει με τη στεριά - αν την κόψεις με γιγάντιο μαχαίρι, εκείνος θα σαλπάρει...

                                                                                                                   Η μόνη έμβασις, η γέφυρα.



το ακρογυάλι...και το πέτρινο σπίτι...



        



                                                       το  μικρό λιμανάκι ...της